Lapas attēli
PDF
ePub

more than a delivery of the fruits on the part of the proprietor, and an apprehension of the same on the part of the acquirer." 2. But if he is in juridical derivative possession of the principal thing itself, e. g. as emphyteuta (§ 241. note a.), he acquires the ownership of the fruits by the mere separation of the same; because on the part of a juridical possessor of the principal thing a special apprehension of the fruits is not necessary.

II. He is not entitled. 1. If he is a possessor bona fidei, then by the mere separation of the fruits he acquires the ownership of the same: this ownership however is only of a provisional nature, i. e. it may terminate by the proprietor's vindicatio rei, although like every other right of property it entitles the possessor to consume the fruits." Accordingly when he is afterwards required by the proprietor to surrender the thing, he is not obliged to restore to the latter such fruits as he has already consumed or alienated, but he must surrender to the proprietor those which he has still on hand, unless he has acquired the property in them by prescription. 2. If, on the contrary, he is possessor malæ fidei, he cannot acquire any property at all in the fruits, but must restore all fructus percepti et percipiendi, and is bound to make compensation for the consumtif

(a) § 36. J. 2. 1.-fr. 12. § 5. D. 7. 1.—fr. 13. D. 7. 4. (Paulus) Si usufructuarius messem fecit, et decessit, stipulam, que demessa jacet, heredis ejus esse, Labeo ait, spicam autem, que terra teneatur, domini fundi esse, fructumque percipi spica aut fœno caso, aut uva ademta, aut excussa olea, quamvis nondum tritum frumentum, aut oleum factum, vel vindemia coacta sit. Sed ut verum est, quod de olea excussa scripsit, ita aliter observandum de ca olea, quæ per se deciderit. Julianus ait: fructuari fructus tunc fieri, quum eos perceperit, bone fidei autem possessoris, mox quam a solo separati sint.""

(b) fr. 25. § 1. in fin. D. 22. 1.

(c) fr. 48. pr. D. 41. 1. (Paulus) "Bon fidei emtor non dubie percipiendo fructus etiam ex aliena re suos interim facit non tantum eos, qui diligentia et opera ejus pervenerunt, sed omnes; quia, quod ad fructus attinet, loco domini pæne est. Denique etiam priusquam percipiat, statim ubi a solo separati sunt, bonæ fidei emtoris fiunt. Nec interest, ea res, quam bona fide emi, longo tempore capi possit nec ne, veluti si pupilli sit, aut vi possessa, aut Præsidi contra legem repetundarum donata, ab eoque abalienata sit bona fidei emtori."-fr. 49. § 6. D. 47. 2. (Ulpianus)" Ex furtivis equis nati statim ad bone fidei emtorem pertinebunt: merito, quia in fructu numerantur; at partus ancillæ non numerantur in fructu."-fr. 4. § 19. D. 41. 3. (quoted above, p. 295. note d.)-fr. 25. §1. D. 22. 1.-fr. 28. D. 22. 1. (quoted above, p. 280. note a.)-fr. 13. D. 7. 4. (quoted above, note a.)

(d) $ 35. J. 2. 1.—§ 2. J. 4. 17.—fr. 4. § 2. D. 10. 1. (Paulus) "Post litem autem contestatam etiam fructus venient in hoc judicio (scil. finium regundorum); nam et culpa et dolus exinde præstantur. Sed ante judicium percepti non omnimodo in hoc judicium venient; aut enim bona fide percepit, et lucrari eum oportet, si cos consumsit, aut mala fide, et condici oportet."-fr. 40. in fin. D. 41. 1.

(e) const. 22. C. 3. 32. "Certum est, malæ fidei possessores omnes fructus solere cum ipsa re præstare, bone fidei vero extantes, post autem litis contestationem universos." See also the passages referred to in the preceding note. Dr. Rosshirt erroneously objects to the theory adopted in the text, that the prescription of the fruits relieves the bone fidei possessor from restoring the same; saying that the laws simply distinguish between fructus extantes and consumti. It is true that fr. 28. and fr. 4. citt. (note e.) seem to intimate that the bona fidei possessor need not prescribe the fruits. Yet it is evident that these passages are intended only to say that he may acquire the property by means of mere separation, and Dr. R. has overlooked the fact that this property is revocable in its nature, and that the possessor therefore is not relieved from restoring the fruits, unless he either has consumed them, or acquired them by prescription. Comp. Höpfner's Comm. Ed. by A. D. Weber. 8th Ed. § 332.

(ƒ) § 35. J. 2. 1.—fr. 4. § 19. Ď. 41. 3. (quoted above, p. 295. note d.)-const. 22. C. 3. 32. (quoted above, note e.)

TITLE THIRD.

RIGHTS OF THE PROPRIETOR.

I. In General.

§ 285. Property is in its nature an unrestricted and exclusive right (§ 260).

A. By virtue of its unrestrictedness, the owner of a thing is entitled to dispose at will of the substance of the same, and even to destroy it. Moreover, he can transfer to another his property in it either wholly or in part, or single rights contained in the property, both inter vivos and mortis causa. He has the right to possess the thing, to enjoy it, to reap every kind of fruit from it, and to make every unforbidden use of it he chooses, even though another should suffer injury in consequence." B. By virtue of the exclusiveness of his right, he is entiled to prevent every other person from using and enjoying the thing, even though he himself should receive no injury therefrom. He has also the right of self-defence, and is entitled even to destroy the things of others, when he has reason to fear that they will cause the loss of his own, or endanger his use of the same.

(a) According to the general principle: "Qui jure suo utitur neminem lædit." fr. 151. 155. 1. D. 50. 17.-fr. 24. § 12. D. 39. 2. fr. 9. D. 8. 2. (Ulpianus) "Cum eo, qui tollendo obscurat vicini ædes, quibus non serviat, nulla competit actio."-Thibaut, System. 7th Ed. § 560.

(b) fr. 16. D. 8. 3. (Callistratus) “Divus Pius aucupibus ita rescripsit: OUR COTIV εύλογον, ἀκόντων τῶν δεσποτῶν ὑμᾶς ἐν ἀλλοτρίοις χωρίοις ἐξεύειν. (Non est consentaneum, ut per aliena prædia invitis dominis ancupium faciatis.)-fr. 13. § 7. D. 47. 10. (Ulpianus) "Si quis me prohibeat in mari piscari, vel everriculum, quod Græce sayhun dicitur, ducere, an injuriarum judicio possim eum convenire? Sunt qui putent, injuria. rum me posse agere, et ita Pomponius; et plerique, esse huic similem cum, qui in publicum lavare, vel in cavea publica sedere, vel in quo alio loco agere, sedere, conversari non patiatur, aut si quis re mea uti me non permittat; nam et hic injuriarum conveniri potest. Conductori autem veteres interdic. tum dederunt, si forte publice hoc conduxerit; am vis ei prohibenda est, quominus conductione sua fruatur. Si quein tamen ante ædes meas, vel ante prætorium meum piscari prohibeam, quid dicendum est? me injuriarum judicio teneri, an non? Et quidem mare commune omnium est, et litora, sicut aër: et est sæpissime rescriptum, non posse quem piscari prohiberi, sed nec aucupari, nisi quod ingredi quis agrum alienum

The presumption, therefore,

prohiberi potest. Usurpatum tamen et hoc est, tametsi nullo jure, ut quis prohiberi possit ante ædes meas vel prætorium meum piscari; quare si quis prohibeatur, adhuc injuriarum agi potest. In lacu tamen, qui mei dominii est, utique piscari aliquem prohibere pos sum."-const. 11. C. 3.34. "Per agrum quidem alienum, qui servitutem non debet, ire vel agere vicino minime licet. Uti autem via publica nemo recte prohibetur. const. 11.

14. C. 4. 38.

(c) fr. 1. D. 14. 2. (Paulus) "Lege Rhodia cavetur, ut, si levanda navis gratia jactus mercium factus sit, omnium contributione sarciatur, quod pro omnibus datum est.”— fr. 3. § 7. D. 47. 9. (Ulpianus) "Quod ait Prætor de damno dato, ita demum locum habet, si dolo malo damnum datum sit; nam si dolus malus absit, cessat edictum. Quemadmodum ergo procedit, quod Labco scribit: si defendendi mei causa vicini ædificium orto incendio dissipaverim, et meo nomine et familiæ, judicium in me dandum? Quum enim defendendarum mearum ædium causa fecerim, utique dolo careo; puto igitur non esse verum, quod Labeo scribit. An tamen lege Aquilia agi cum hoc possit? Et non puto agendum; nec enim injuria hoc fecit, qui se tueri voluit, quum alias non posset; et ita Celsus scribit."-fr. 7. § 4. D. 43. 24. (Idem) "Est et alia exceptio de qua Celsus dubitat, an sit objicienda, utputa si incendii arcendi causa vicini ædes intercidi, et quod vi aut clam mecum agatur, aut damni

is always in favour of this unrestrictedness and exclusiveness or freedom of property. Property, however, may be limited in either of these respects (§ 260), and the ground of such restraint may lie either in the will of the proprietor himself or in a provision of law.

II. Legal Restrictions of Property."

286. To the legal restrictions of property belong-in addition to the prohibitions of alienation, servitudes, and liens imposed by the law-especially the following: 1. The proprietor must not directly endanger his neighbour's building by digging too deep on his own land. 2. In putting up a new building, he must keep at a certain distance from his neighbour's boundary. 3. He must erect no building on his own land whereby his neighbour's threshing-floor would be

injuria. Gallus enim dubitat an excipi oporteat, quod incendii defendendi causa factum sit? Servius autem ait: si id magistratus fecisset, dandam esse; privato non esse idem concedendum; si tamen quid vi aut clam factum sit, neque ignis usque eo pervenisset, simpli litem æstimandam; si pervenisset, ab solvi eum oportere. Idem, ait, esse, si damni injuria actum foret, quoniam nullam injuriam aut damnum dare videretur, æque perituris ædibus. Quodsi nullo incendio id feceris, deinde postea incendium ortum fuerit, non idem crit dicendum, quia non ex post facto, sed ex presente statu damnum factum sit necne, æstimari oportere, Labeo ait."Kritz, Abhandl. über Materien des Civilr. Leipsic, 1824. p. 79-100.-Contra: Thibaut in the Archiv Civ. Prax. Vol. 8. p. 139.

(a) See in general, Schweppe's Rom. Privatrecht. Vol. 2. § 227–233. 259.

(b) See § 185, § 291. 5., and Book I. chap. 6.

(c) fr. 24. § 12. in fin. D. 39. 2. On some excepted cases, in which a special permission is required for erecting buildings, see fr. 3. pr. D. 50. 10.-Gesterding, Nachforschungen. Vol. 3. p. 391.

(d) fr. 13. D. 10. 1. (Gaius) "Sciendum est, in actione finium regundorum illud observandum esse, quod ad exemplum quodammodo ejus legis scriptum est, quam Athenis Solonem dicitur tulisse. Nam illic ita est: Εάν τις αἱμασίαν παρ' ἀλλοτρίῳ χωρίῳ ὁρυγῇ, τὸν ὅρον μὴ παραβαίνειν· ἐὰν τειχίον, πόδα ἀπολείπειν· ἐὰν δὲ οἴκημα, δύο πόδας· ἐὰν δὲ τάφον ἢ βόθρον ὁρύττη, ὅσον τὸ βάθος ᾖ, τοσοῦτον ἀποτ λείπειν· ἐὰν δὲ φρέαρ ὀργυιάν· ἐλαίαν δὲ, καὶ συκῆν ἐννέα πόδας ἀπὸ τοῦ ἀλλοτρίου φυτεύειν" Tù dé údλa devēọa névre nóčas. (Si quis sepem ad alienum prædium fixerit infoderitque, terminum ne excedito; si maceriam, pedem relinquito; si vero domum, pedes duos. Si sepulchrum aut scrobem foderit, quantum profunditatis habuerint, tantum spatii relinquito; si puteum, passus latitudinem. At

vero oleam aut ficum ab alieno ad norem pedes plantato, ceteras arbores ad pedes quinque.)”—fr. 14. D. 8. 2. (Papirius Justus) Imperatores Antoninus et Verus Augusti rescripserunt: in area, quæ nulli servitutem deberet, posse dominum, vel alium voluntate ejus ædificare, intermisso legitimo spatio a vicina insula.”— const. 12. § 2. C. 8. 10. "Quia vero nostra constitutio dicit, eum, qui ædificaturus est. inter suam et vicini domum, duodecim pedum interstitium relinquere oportere, et plus minusve addit, quod quidem maximain securitatem præstat (dubia enim ad tollendam ambiguitatem non sunt idonca), perspicue jubemus, inter utramque domum duodecim pedum intercapedinem esse, quæ ab ædificio fundamentis imposito incipiat, atque usque ad summam altitudinem conservetur; ceterum qui hoc observat, ei licere in quamcunque velit altitudinem domum tollere, et fenestras prospectitias, ut vocantur, et luciferas facere secundum sacram legislationem, sive novam domum ædificare velit, sive veterem instaurare, sive igne consumtam reficere; nec tamen ex hoc intervallo contrahi vicini prospectu in mare recto neque impedito, quem vicinns in propria domo stans vel etiam sedens habet, nec dum cogit eum, ut ex transverso adspiciat, et ut mare videat se torqueat. De hortis enim et arboribus nec in priore legislatione tractatum est, nec quidquam præsenti addetur; neque enim convenit.”—const. 9. 11. C. 8. 10. It is more especially necessary with respect to a se culinium or latrina. fr. 17. γ 2. D. 8. 5. (Al fenus) "Secundum cujus parietem vicinas bat; consulebatur, quemadmodum posset vi sterculinium fecerat, ex quo paries madescecinum cogere, ut sterculinium tolleret ? Respondi: si in loco publico id fecisset, per interdictum cogi posse, sed si in privato, de servitute agere oportere; sed si damni infecti stipulatusesset, posse per eam stipulationem, si quid ex ea re sibi damni datum esset servarc."-fr. 3. D. 39. 3.-Gesterding, Nachforschungen. Vol. 3. p. 398.

deprived of the necessary draught of air. 4. The piece of ground which is lowest must receive the rain-water that runs off the higher one, and the proprietor must not hinder the natural flowing off of the water by any obstructions. On the other hand, the proprietor of the higher piece of ground must not lead the water on to the lower one, by artificial contrivances, either in a large mass or in a new direction; otherwise the actio aquæ pluviæ arcendæ will lie against him." 5. With

(a) const. 14. § 1. C. 3. 34. "Quum autem apertissimi juris est, fructus aridos conculcatione, quæ in area fit, suam naturam et utilitatem ostendere, aliquis vicinum suum vetabat ita ædificium extollere juxta aream suam, ut ventus excluderetur et paleæ ex hujusmodi obstaculo secerni a frugibus non possent, quasi vetito vento suam vim per omnem locum inferre ex hujusmodi edificatione, quum secundum situm regionis et auxilium venti aream accedit. Saucimus itaque, nemini licere sic ædificare vel alio modo versari, ut idoneum ventum et sufficientem ad præfatum opus infringat, et inutilem domino aream et fructuum inutilitatem faciat." The same must be said of a windmill, in case the new building would entirely keep the wind from the mill. Another opinion is advanced by Bulow and Hagemann, Pract. Erörterungen. Vol. 4. No. 2.

(b) fr. 1. § 1. 2. D. 39. 3. (Ulpianus) "Hæc autem actio (scil. aquæ pluvia arcende) locum habet in damno nondum facto, opere tamen jam facto, hoc est de eo opere, ex quo damnum timetur, totiesque locum habet, quoties manu facto opere agro aqua nocitura est, id est, cum quis manu fecit, quo aliter fueret, quam natura soleret, si forte immittendo eam aut majorem fecerit, aut citatiorem, aut vehementiorem, aut si comprimendo redundare effecit. Quodsi natura aqua noceat, ea actione non continetur. § 2. Neratius scribit: Opus, quod quis fecit, ut aquam excluderet, quæ exundanie palude in agrum ejus refluere solebat, si ea palus aqua pluvia ampliatur, eaque aqua repulsa eo opere agris vicini noceat, aquæ pluvic actione cogetur tollere.-fr. 1.6 18. D. ibid. Nec illud quæra mus: unde oriatur? nam et si publico oriens vel ex loco sacro per fundum vicini descendat, isque opere facto in meum fundum eam aver tat, aquæ pluvia arcendæ teneri eum, Labeo ait.-fr. 1.6 22. D. ibid. Sed si vicinus opus tollat et sublato eo aqua naturaliter ad inferi orem agrum perveniens noceat, Labco existimat aquæ pluviæ arcendæ agi non posse; semperenim hanc esse servitutem inferiorum prædiorum, ut natura profluentem aquam excipi

ant.

rem superiori servire, atque hoc incommodum naturaliter pati inferiorem agrum a superiore, compensare que debere cum alio commodo; sicut enim omnis pinguitudo terræ ad eum decurrat, ita etiam aquæ incommodum ad eum defluere; si tamen lex agri non inveniatur, vetustatem vicem legis tenere. Sane enim et in servitutibus hoc idem sequimur, ut, ubi servitus non invenitur imposita, qui diu usus est servitute neque vi, neque precario, neque clam, habuisse longa consuetudine velut jure impositam servitutem videatur. Non ergo cogemus vicinum aggeres munire, sed nos in ejus agro muniemus, eritque ista quasi servitus. In quam rem utilem actionem habemus vel interdictum."--Schneider in the Z. f. Civil. R. u. Proc. Vol. 5. p. 325. -The same principle applies to public rivers; hence nobody is entitled to erect any thing in or over a public river, not even on his own ground, whereby the course of the river would be altered so as to injure a neighbour and impede him in his former use of the water. fr. 1. § 2-7. D. 43. 13.-fr. 1. § 1. D. 43. 13. (Ulpianus) "Hoc interdicto prosperit Prætor, ne derivationibus minus concessis flumina exarescant, vel mutatus alveus vicinis injuriam aliquam efferat."—fr. 3. § 1. D. 43. 20. (Pomponius) "Ex flumine aquam ducere plures possunt, ita tamen, ut vicinis non noceant, vel si angustus amnis sit, etiam ei, qui in alia ripa sit."-fr. 1. § 11. D. 43. 21.-fr. 1. § 4. in fin. D. 39. 3. (Ulpianus) "Sed et fossas agrorum siccandorum causa factas, Mucius ait, fundi colendi causa fieri, non tamen oportere derivanda aquæ causa fieri; sic enim debere quem meliorem agrum suum facere, ne vicini deteriorem faciat."-fr. 17. D. 8. 3. (Papirius Justus) "Imperatores Antoninus et Verus Augusti rescripserunt: aquam de flumine publico pro modo possessionum ad irrigandos agros dividi oportere, nisi proprio quis jure plus sibi datum ostenderit. Item rescripseserunt: aquam ita demum permitti duci, si sine injuria alterius id fiat."-const. 2. C. 3. 35. "Legis Aquilia actione expertus adversus eum, quem domum tuam deposuisse vel incendio concremasse, damnoque te afflixisse proponis, ut id damnum sarciatur, competentis judicis auctoritate consequeris. Quin etiam si aqua per injuriam alio derivata sit, ut in priorem statum restituatur, ejusdem judicis cura impetrabis."-const. 4. C. 3. 34. Aquam, quæ in alieno loco oritur, sine voluntate ejus, ad quem usus ejusdem aquæ pertinet, prætoris edictum non permittit ducere."-const. 7. C. ibid. "Si manifeste do

Plane si propter id opus sublatum ve hementior aqua profluat vel corrivetur, aquæ pluvia arcendae actione agi posse, etiam Labeo confitetur. § 23. Denique ait: conditionibus agrorum quasdam leges esse dictas, ut, in quibus agris magna sint flumina, liceat" mihi scilicet in agro tuo aggeres vel fossas habere; si tamen lex non sit agro dicta, agri naturam esse servandam, et semper inferio

respect to trees and other plantations, the Roman law ordains that they must always be placed at some distance from a neighbour's boundary. If the roots grow into the neighbour's soil and become injurious to his building, they must be chopped off as far as necessary." If the branches of a tree stretch out over a neighbour's building and become injurious to it, the neighbour may require the proprietor of the tree to cut it down altogether: if the latter neglects, he may do it himself, in which case he keeps the wood; and should he be hindered in so doing, he has a right to the interdictum de arboribus cædendis. But if the tree merely extends over the neighbour's land, he can only require that the branches be cut off as high as fifteen feet from the ground (sublucatio arborum); and when the proprietor neglects it, he may do it himself, and keep the wood; in this case also he has the interdictum de arboribus cædendis." 6. The proprietor of land on which fruit falls from a neighbour's trees must permit him "tertio quoque die," i. e. every third day, or, which is the same thing, every other day, but not oftener, to gather up the fruit; and in case this is refused, the neighbour has the interdictum de glande legenda.

III. Rights of Joint- Owners.

§ 287. If a thing is owned by several conjointly (§ 261), then, according to rule, 1. Each of the joint-owners has a share in the fruits proportionate to his share of the property; and each one can make

ceri possit, jus aquæ ex vetere more atque observatione per certa loca profluentis utilitatem certis fundis irrigandi causa exhibere, procurator noster, ne quid contra veterem formam atque solennem morem innovetur, providebit.' -But it is not so with private brooks and rivulets. Gesterding, Nachforschungen. Vol. 3. p. 349. Concerning the law on water rights both jure dominii and jure servitutis, see: C. G. Biener, Interpret. et respons. Leipsic, 1825. cap. 24. and in his Opusc. Edited by F. A. Biener. Vol. 2. No. 102.-Günther de jure Aquarum. Spec. 1-4. Leipsic, 1829. Spec. 5. 1830.--Funcke in the Archiv Civ. Prax. Vol. 12. p. 274. 432.-H. E. Hofmann, Versuche. No 2. p. 1-70.Weiske, Quæst. jur. civ. Zwickau, 1831. p. 49.-Elvers, Neue Themis. Vol. 1. No. 3. (a) fr. 13. D. 10. 1.-fr. 6. § 2. D. 47. 7. (Pomponius) Si arbor in vicini fundum radices porrexit, recidere eas vicino non licebit; agere autem licebit, non esse ei jus sicuti tig. num aut protectum immissum habere. Si radicibus vicini arbor aletur, tamen ejus est, in cujus fundo origo ejus fuerit."-const. 1. C. 8. 1. "Quum proponas, radicibus arborum, in vicina Agathangeli area positis, crescentibus fundamentis domus tuæ periculum afferi, Preses ad exemplum interdictorum, qua in albo proposita habet prætor: Si arbor in alienas ades impendebit; item: Si arbor in alienum agrum impendebit, quibus

ostenditur, nec per arboris quidem occasionem vicino nocere oportere, rem ad suam æquitatem rediget."

(b) Dig. 43. 27.-Pauli sent. rec. V. 6. 13.— Andreæ, Diss. ad tit. Dig. de arboribus cœdendis. Jena, 1818.-Dirksen in the Z. f. gesch. R. W. Vol. 2. No. 16.—Thibaut, Civ. Abh. p. 1. Note 2. and Braun zu Thibaut,

582. Opinions respecting this interdict disagree. Many jurists hold that the owner of the tree is bound to cut off all the branches which extend over the neighbour's ground and to lop off all the rest above the height of 15 feet from the ground, so as to leave the branches remaining only on the lower part of the tree (ita ut quindecim pedes allins & terra rami arboris circumcidantur). See especially: Hugo, R. G. p. 204.-Kirsten de coërcitione arborum in fundum vicinalem propendentium. Gottingen, 1820. — J. J. Lang ad L. 1. § 7-9. D. de arboribus cædendis (43. 27.). Heidelberg, 1823.-Eichstadt, Spicilegium observationum ad tit. Dig. de arboribus cædendis. Jena, 1825.-Langenn and Kori, Erört. Vol. 2. No. 23.-Gujet in the Archiv Civ. Prax. Vol. 17. p. 31.

(c) D. 43. 28.-Schweppe, Jur. Mag. No. 1. p. 142.-Schweppe, Röm. Priv. R. Vol. 2. 259.-Thibaut, Civ. Abh. No. 1. and in the Archiv Civ. Prax. Vol. 1. p. 116.—Rosshirt in his Z. f. Civ. u. Crim. R. No. 1. P. 117.Some writers understand 'tertio quoque die' in

« iepriekšējāTurpināt »