Die Dogmengeschichte des Mittelalters vom christologischen Standpunkte: oder Die mittelalterliche Christologie vom achten bis sechzehnten Jahrhundert, 1. sējums

Pirmais vāks
W. Braumüller, 1873
 

Atlasītās lappuses

Citi izdevumi - Skatīt visu

Bieži izmantoti vārdi un frāzes

Populāri fragmenti

339. lappuse - Nam, si diabolus aut homo suus esset aut alterius quam Dei, aut in alia quam in Dei potestate maneret, forsitan hoc recte diceretur : cum autem diabolus aut homo non sit nisi Dei ; et extra potestatem Dei neuter consistat, quam causam debuit Deus agere cum suo, de suo, in suo, nisi ut servum suum puniret, qui suo conservo communem Dominum deserere, et ad se persuasisset transire, ac traditor fugitivum, fur furem cum furto Domini sui suscepisset?
187. lappuse - Domini, quod ex substantia panis ac vini pro mundi vita quotidie per spiritum sanctum consecratur, quod a sacerdote postmodum Deo patri suppliciter offertur; et aliud specialiter corpus Christi, quod natum est de Maria virgine, in quod istud transfertur.
210. lappuse - Dirigatur, Domine, oratio mea sicut incensum in conspectu tuo: elevatio manuum mearum sacrificium vespertinum.
409. lappuse - De veritate carnis et sanguinis non relictus est ambigendi (1) Lib. de Grat Dominica p. 237 edit. Basil locus : nunc enim et ipsius Domini professione, et fide nostra, vere caro est, et vere sanguis est : et haec accepta atque hausta id efficiunt, ut et nos in Christo, et Christus in nobis sit.
353. lappuse - Adam nec ge4 nus eius satisfaciet ') pro se. Ergo sicut de Adam et Eva peccatum in omnes homines propagatum est, ita nullus, nisi vel ipsi vel qui de illis nascitur, pro peccato hominum satisfacere debet.
499. lappuse - Quod si Deus volens ostendere iram et notam facere potentiam suam, sustinuit in multa patientia vasa irae apta in interitum, ut ostenderet divitias gloriae suae in vasa misericordiae quae praeparavit in gloriam; quos et vocavit nos non solum ex ludaeis sed etiam ex Gentibus.
352. lappuse - Deus nihil facit necessitate, quia nullo modo cogitur, aut prohibetur aliquid facere. Et cum dicimus Deum aliquid facere quasi necessitate vitandi inhonestatem, quam utique non timet; potius intelligendum est quia hoc facit necessitate servandae honestatis: quae scilicet necessitas non est aliud quam immutabilitas honestatis ejus, quam a seipso, et non ab alio habet; et idcirco improprie dicitur necessitas. Dicamus tamen quia necesse est ut bonitas Dei propter immutabilitatem suam perficiat de nomine...
533. lappuse - Wenn ihr das Fleisch des Menschensohnes nicht esset und Sein Blut nicht trinket, so werdet ihr das Leben nicht in euch haben.
284. lappuse - Si omne, quod in Deo est, Deus est: voluntas. autem Dei in Deo est: Deus est igitur Dei voluntas. Non enim aliud est ei esse et velle, sed quod est esse, hoc est et velle (cfr.
503. lappuse - Decebat eum propter quem omnia et per quem omnia, qui multos filios in gloriam adduxerat, auctorem salutis eorum per passionem consummari. Et ideo oportuit quod cognitio ipsa in Dei visione consistens excellentissime Christo homini conveniret: quia semper causam oportet esse potiorem causato.

Bibliogrāfiskā informācija