Brutus: sive de claris oratoribus liberRegimontii Pruss., 1844 - 456 lappuses |
Citi izdevumi - Skatīt visu
Bieži izmantoti vārdi un frāzes
adolescens aetate annis Antonio Asconius Athenis bello Bernhardy Brut Brute Bruti Bruto Brutus Caelio Caelius Caesare Caesaris Carbo Catonis causa Cicero Cicerone Ciceronis codd consul consulatum consulibus corr Cotta Crasso Crassus cuius defendit dicendi dicit dicitur dixit eius eloquentiae esset etsi fuisse Galba Gell genere genus Gracchi Gracchus Graecis Hinc Hortensio Hortensius huius igitur illa ille illius illud ingenio inquam inquit item Ven iudicio iudicium iure iuris ius civile Lamb Lambinus laude lege legem libri literarum literis maxime Messalla Messallae Meyer Meyerus neque nihil omnibus oratio orationes orator oratoribus oratorum Orell Orellius Ottob paulo Plin Plutarchus Pompeii Pompeius potest praeter propter publica quaedam quaesturam quanquam Quintil Quintilianus recte rei publicae sane satis Scaevola senatu sese sine Suet Sulla Sulpicius tamen tanquam tribunus tribunus plebis tunc Tusc Varro Vell verba verbis verborum videtur
Populāri fragmenti
223. lappuse - Quod nunquam effecisset ipsius iuris scientia, nisi eam praeterea didicisset artem, quae doceret rem universam tribuere in partes, latentem explicare definiendo, obscuram explanare interpretando, ambigua primum videre, deinde distinguere, postremo habere regulam, qua vera et falsa iudicarentur et quae quibus propositis essent quaeque non essent consequentia.
180. lappuse - Quamquam his laudationibus historia rerum nostrarum est facta mendosior. Multa enim scripta sunt in eis quae facta non sunt: falsi triumphi, plures consulatus, genera etiam falsa et ad plebem transitiones, cum homines humiliores in alienum eiusdem nominis infunderentur genus; ut si ego me a M'.
219. lappuse - Crasso nihil statuo fieri potuisse perfectius. Erat summa gravitas, erat cum gravitate iunctus facetiarum et urbanitatis oratorius, non IQ scurrilis lepos, Latine loquendi accurata et sine molestia diligens elegantia, in disserendo mira explicatio; cum de iure civili, cum de aequo et bono disputaretur, argumentorum et similitudinum copia.
248. lappuse - Sulpicio concitati. fuit enim Sulpicius vel maxime omnium, quos quidem ego audiverim, grandis et ut ita dicam tragicus orator. vox cum magna turn suavis et splendida; gestus et motus corporis ita venustus, ut tarnen ad forum, non ad scaenam institutus videretur (de or.
281. lappuse - probandos; nudi enim sunt, recti et venusti, omni ornatu orationis tamquam veste detracta. sed dum voluit alios habere parata, unde sumerent, qui vellent scribere historiam, ineptis gratum fortasse fecit, qui volent illa calamistris inurere ; sanos quidem homines a scribendo deterruit: nihil est enim in historia pura et illustri brevitate dulcius.
182. lappuse - Id muta, quod turn ille non potuit, et adde numéros et ut aptior sit oratio, ipsa verba compone et quasi coagmenta, quod ne Graeci quidem veteres factitaverunt : iam neminem antepones Catoni.
281. lappuse - Caesar autem rationem adhibens consuetudinem vitiosam et corruptam pura et incorrupta consuetudine emendat. Itaque cum ad hanc elegantiam verborum Latinorum — quae, etiam si orator non sis et sis ingenuus civis Romanus, tamen necessaria est— adiungit ilia oratoria ornamenta dicendi, turn videtur tamquam tabulas bene pictas collocare in bono lumine.
249. lappuse - Cannutius putatur aequalis meus, homo extra nostrum ordinem meo iudicio disertissimus. Ipsius Sulpici nulla oratio est, saepeque ex eo audivi, cum se scribere neque consuesse neque posse diceret. Cottae pro se lege Varia quae inscribitur, earn L. Aelius scripsit Cottae rogatu.
205. lappuse - Rutilius fuit, quae erat propterea gratior, quod idem magnum 114 munus de iure respondendi sustinebat. Sunt eius orationes ieiunae ; multa praeclara de iure ; doctus vir et Graecis litteris eruditus, Panaeti auditor, prope perfectus in Stoicis ; quorum peracutum et artis plenum orationis genus scis tamen esse exile nee satis populari assensioni accommodatum.
193. lappuse - Rutili narratione suspi- g™ 1o cari licet, cum duae summae sint in oratore laudes, una subtiliter disputandi ad docendum, altera graviter agendi ad animos audientium permovendos, multoque plus proficiat is qui inflammet iudicem quam ille qui doceat, elegantiam in Laelio, vim in Galba fuisse.